Bloeiende mijnbouw in de grensregio

Kelmis en Plombières waren belangrijke centra voor de winning van galmei.
De term "galmei"duidt op het voorkomen van zink en lood in de grond. In het mijnbouwjargon is het een verzamelbegrip voor zwavelvrije zinkerts. Galmei werd tot 1805 uitsluitend gebruikt voor de productie van messing en geleverd aan de "Dinandiers" of koperslagers in de Maassteden Dinant, Bouvignes en Namen en in Aken en Stolberg. Al vanaf de vijftiende eeuw werd er veelvuldig galmei verhandeld naar Neurenberg en later zelfs naar Zweden en Lotharingen. In de negentiende eeuw werd zink gebruikt als materiaal voor platen, lijsten, dakgoten, badkuipen, wasborden of voor bakken en potten in de chemische industrie. Aan de ontwikkeling van het dwergstaatje Neutraal-Moresnet is af te lezen welke betekenis dit had voor de industriële productie van die tijd.

Mijnbouw sinds de veertiende eeuw: De belangrijkste mijnen in de grensregio waren Altenberg ("Vieille Montagne") en Schmalgraf in de gemeente Kelmis en Bleyberg in het naburige Plombières. In de mijn Altenberg werd erts gewonnen vanaf tenminste 1344 tot 1884, het jaar waarin de mijn was uitgeput. Schmalgraf leverde vanaf 1869 tot 1933 zinkerts, terwijl in Plombières/Bleyberg vanaf halverwege de veertiende eeuw tot in 1922 erts gewonnen werd.

Zeldzame galmeiflora: Zowel in Kelmis (bij het stuwmeer Casinoweiher, beschermd natuurgebied Altenberg) als in Plombières/Bleyberg zijn de voormalige mijnterreinen begroeid met de zeldzame en gevoelige galmeiflora. Slechts enkele planten hebben in de loop van hun evolutie een zeer hoge tolerantie tegen zware metalen opgebouwd en kunnen hier groeien. Het geografische verspreidingsgebied van de galmeiflora is zeer beperkt. Een typische vertegenwoordiger van deze flora is het gele galmeiviooltje dat alleen hier in de grensregio voorkomt. Andere exponenten van de galmeiflora zijn het witbloeiende herderstasje, de roze bloeiende grasanjelier en het zinkschapengras, een blauwgroen borstelig gras.